آیه 46 سوره بقره

الَّذِينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ وَ أَنَّهُمْ إِلَيْهِ راجِعُونَ (46)

بعد از آن وصف خاشعين را فرمايد:

الَّذِينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ‌: خاشعين كسانيند كه يقين دارند به درستى كه ايشان ملاقات كننده‌اند ثواب و وعده‌هاى پروردگار خود را.

على بن ابراهيم قمى فرمايد: «ظنّ» در اين آيه شريفه به معنى يقين مى‌باشد.

تفسير برهان از حضرت امير المؤمنين عليه السّلام، در اين آيه شريفه فرمود: يقين دارند به درستى كه ايشان مبعوث مى‌شوند و محشور گردند و محاسبه شوند و جزا داده شوند به ثواب و عقاب‌ «2».

وَ أَنَّهُمْ إِلَيْهِ راجِعُونَ‌: و به درستى كه ايشان يقين دارند كه به سوى رحمت پروردگار خود بازگشت كنندگانند، به جهت پاداش طاعات و عبادات خود.

در كافى از حضرت رضا عليه السّلام مروى است كه فرمود: الايمان‌

«1» جامع احاديث الشيعه، جلد 5 باب 4 صفحه 47 حديث 67.

«2» تفسير برهان، جلد اوّل، صفحه 95، حديث هشتم.

تفسير اثنا عشرى، ج‌1، ص: 138

فوق الاسلام بدرجة و التّقوى فوق الايمان بدرجة و اليقين فوق التّقوى بدرجة «1».

يعنى: ايمان فوق اسلام است به درجه‌اى، و تقوى فوق ايمان است به درجه‌اى، و يقين فوق تقوى باشد به درجه‌اى.

تبصره: از آيه شريفه و احاديث وارده استفاده مى‌شود كه يقين اقوى مرتبه تقوى و ايمان و اسلام است. بنابراين اگر چنانچه يقين حقيقى و اعتقاد قلبى به قيامت و احوال آن از محاسبه و مؤاخذه و پاداش اعمال باشد، هر آينه از اين اعتقاد منبعث شود خوفى در قلب، كه مانند خون دوران نمايد در تمام اعضاء و جوارح، بمرتبه‌اى كه آثارش ظاهر و هويدا شود، و لذا خاشعون را وصف فرموده به كسانى كه يقين دارند به قيامت و ملاقات ثواب و عقاب و جزاى اعمال.

الَّذِينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ وَ أَنَّهُمْ إِلَيْهِ راجِعُونَ (46)

ترجمه‌

آنانكه گمان ميكنند كه ايشان ملاقات كنندگانند پروردگار خود را و آنكه آنان بسوى او بازگشت كنندگانند..

تفسير

يعنى خاشعان كسانى هستند كه متوقعند لقاء پروردگار را كه بزرگترين كرامات الهى است بر بندگان و بازگشت بخداوند بازگشت برحمت و نعمت او است در بهشت عنبر سرشت و تعبير خداوند از حال ايشان بگمان براى آنستكه كسى از عاقبت كار خود مطلع نيست و خاتمه امر هر كسى از او مستور است و يقين ندارد كه اهل بهشت است و مأمون نيست از آنكه حالش تغيير يابد لذا پيغمبر فرموده هميشه مؤمن ترسناك است از سوء عاقبت و يقين بدخول بهشت ندارد تا زمان نزع روح و ظهور ملك الموت، و در توحيد و احتجاج و عياشى از حضرت امير المؤمنين (ع) نقل نموده كه ايشان يقين دارند كه بعث ميشوند گمان آنان يقين است، و نيز در احتجاج و عياشى از آنحضرت نقل شده كه لقاء بعث است و ظن يقين است، بنظر حقير مراد از لقاء پروردگار لقاء رحمت رحيميه او است كه در موقع بعث و نشور است از جهتى مورد ظن و از جهتى‌

جلد 1 صفحه 76

مورد يقين است و بنابر اين اختلافى بين روايت علوى و تفسير امام (ع) كه اولا ذكر شد نيست مگر آنكه مراد از لقاء حضور در پيشگاه احديت باشد چنانچه ظاهر روايت علوى است و بنابراين نكته تعبير به مظنه آنستكه گمان بچنين موقفى هم مقتضى خوف و خشيت و خشوع است چه رسد به مقام يقين كه كمتر كسى نائل ميشود و اللّه اعلم.

الَّذِين‌َ يَظُنُّون‌َ أَنَّهُم‌ مُلاقُوا رَبِّهِم‌ وَ أَنَّهُم‌ إِلَيه‌ِ راجِعُون‌َ (46)

«كساني‌ ‌که‌ ميدانند ‌که‌ پروردگارشان‌ ‌را‌ ملاقات‌ كننده‌اند و اينكه‌ بسوي‌ ‌او‌ باز ميگردند».

«‌الّذين‌» صفت‌ خاشعين‌ ‌است‌ و يظنون‌ بمعني‌ يوقنون‌ ميباشد چنانچه‌ ‌در‌ اخبار تصريح‌ ‌شده‌ ‌در‌ تفسير برهان‌ ‌از‌ صدوق‌ ره‌ ‌از‌ امير المؤمنين‌ ‌عليه‌ السّلام‌ روايت‌ كرده‌ ‌که‌ فرمود «

‌يعني‌ يوقنون‌ انهم‌ يبعثون‌ و يحشرون‌ و يحاسبون‌ و يجزون‌ بالثواب‌ و العقاب‌ و الظن‌ هاهنا اليقين‌

» و ‌از‌ تفسير عياشي‌ ‌از‌ ‌علي‌ ‌عليه‌ السّلام‌ روايت‌ كرده‌ «

يوقنون‌ انهم‌ مبعوثون‌، و الظن‌ منهم‌ يقين‌

» و ‌از‌ تفسير ‌علي‌ ‌بن‌ ابراهيم‌ قمي‌ ره‌ ‌که‌ فرمود «الظن‌ّ ‌في‌ كتاب‌ اللّه‌ ‌علي‌ وجهين‌ فمنه‌ ظن‌ّ يقين‌ و ‌منه‌ ظن‌ّ شك‌ و ‌في‌

1‌-‌ سوره‌ توبه‌ ‌آيه‌ 24

2‌-‌ سوره‌ جمعه‌ ‌آيه‌ 10

3‌-‌ سوره‌ توبه‌ ‌آيه‌ 63

جلد 2 - صفحه 22

‌هذا‌ الموضع‌ يقين‌ و انّما الشك‌ ‌قوله‌ إِن‌ نَظُن‌ُّ إِلّا ظَنًّا وَ ما نَحن‌ُ بِمُستَيقِنِين‌َ«1» و ملاقات‌ پروردگار و رجوع‌ باو، ملاقات‌ رحمت‌ و مثوبات‌ ‌او‌ و دخول‌ بهشت‌ و رسيدن‌ بآن‌ چيزهايي‌ ‌است‌ ‌که‌ خداوند ‌براي‌ مؤمنين‌ مقرّر داشته‌ چنانچه‌ ‌در‌ حديث‌ مروي‌ ‌از‌ امير المؤمنين‌ ‌عليه‌ السّلام‌ گذشت‌.

اشاره

(آیه 46)- در این آیه خاشعان را چنین معرفی می‌کند: «همانها که می‌دانند پروردگار خود را ملاقات خواهند کرد و به سوی او باز می‌گردند» (الَّذِینَ یَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ وَ أَنَّهُمْ إِلَیْهِ راجِعُونَ).

1- «لقاء اللّه» چیست؟

تعبیر به «لقاء اللّه» در قرآن مجید کرارا آمده است، و همه به معنی حضور در صحنه «قیامت» می‌باشد، بدیهی است منظور از «لقاء» و ملاقات خداوند ملاقات حسی، مانند ملاقات افراد بشر با یکدیگر نیست، چه این که خداوند نه جسم است و نه رنگ و مکان دارد که با چشم ظاهر دیده شود، بلکه منظور یا مشاهده آثار قدرت او در صحنه قیامت و پاداشها و کیفرها و نعمتها و عذابهای او است یا به معنی یک نوع شهود باطنی و قلبی است، زیرا انسان گاه به جایی می‌رسد که گویی خدا را با چشم دل در برابر خود مشاهده می‌کند، بطوری که هیچ گونه شک و تردیدی برای او باقی نمی‌ماند.

2- راه پیروزی بر مشکلات!

برای پیشرفت و پیروزی بر مشکلات دو رکن اساسی لازم است، یکی پایگاه نیرومند درونی و دیگر تکیه‌گاه محکم برونی، در آیات فوق به این دو رکن اساسی با تعبیر «صبر» و «صلاة» اشاره شده است: صبر آن حالت استقامت و شکیبایی و ایستادگی در جبهه مشکلات است، و نماز پیوندی است با خدا و وسیله ارتباطی است با این تکیه‌گاه محکم، در حدیثی از امام صادق علیه السّلام نقل شده که فرمود: «هنگامی که با غمی از غمهای دنیا رو برو می‌شوید وضو گرفته، به مسجد بروید، نماز بخوانید و دعا کنید، زیرا خداوند دستور داده (وَ اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ).

ج1، ص71